Persoonlijk Leiderschap
start 25 september 2019

Els Markink: Vakantie en Leiderschap

Els Markink, 4 september 2019

 

De reiziger en de trekkerEls Markink op vakantie

Dit jaar zonder caravan en vaste bestemming in de Jeep gestapt op zoek naar het gevoel uit mijn twintiger jaren. Wel de oriëntatie op het gebied van bestemming gedaan en de richting bepaald, zoals Boonstra adviseert, maar nog geen route uitgestippeld.

Via Duitsland, Oostenrijk en Slovenië zijn we als ware trekkers naar Kroatië gereisd. Daarbij heb ik de lessen van Wierdsma ter harte genomen en van de reis zelf ook een doel gemaakt. Het gaat immers vooral om de kwaliteit van het onderweg zijn.

Toch vertoont partner P. ook reisleidster-kenmerken. Zij stimuleert het reisgezelschap om toch wat geplande activiteiten te volgen. Als braaf aangepast kind doe ik dat ook graag. Ik zet, net als bij leiderschap, in op ‘en en’ in plaats van ‘of of’. Zowel reiziger en trekker, en ook oud en nieuw verbinden vanuit het motto; ‘don’t repair, what is not broken’. Net als de fietsers op hun e-bike, die ik tegenkwam. Zij hadden aan de remkabels van hun moderne fiets, op het stuur met houten knijpers een uitgebreid routeplan, in schoonschrift geschreven, bevestigd.

Goede uitrusting is het halve werk

Ons equipment was op niveau. Voor nood (echt alleen voor nood) had ik zoals beloofd een nieuwe tent, dikkere luchtbedden, lampjes en minimaal kookgerei aangeschaft. En vooral essentieel: de ‘pisemmer’.

Na drie dagen Waldhotel bij Spessart en twee dagen Panorama hotel bij Salzburg brak de nood al snel aan. Deze losse trekkers-reisstijl past toch beter bij het laagseizoen. In Slovenië vlakbij het meer van Bled veel ‘larvencampings’, zoals partner P. kinderen noemt. Maar helaas geen hutje, huisje of appartement te huur. Dus back to the basis voor een week: de camping en de tent. In het restaurant de hele dag tiroler ‘Im Weissen Rossel am Wolfgangsee’ muziek, waarbij ik steeds dacht: waar zijn mijn ski’s gebleven? En ongemakken als het vake bukken en de koelbox die door de hitte niet koel meer was en niet koel kon worden, omdat de ijsblokken in de winkel op waren. Allemaal zaken die ook niet meer zo in mijn geheugen zaten.

Alles in het gewenste gedrag

Op dag twee kregen we een peuter van 2½ en een kleuter van 4 als buren. Het tien keer per uur nep-dreinhuilen van deze piepende peuter viel me direct op. Bij de waterkraan tussen beide plekken in heb ik direct contact gemaakt. Ze probeerde met één vinger een grote sinaasappel af te pellen. Na iedere poging het gaatje groter te maken, diende die vinger afgespoeld te worden. Heb even voorgedaan hoe ze de kraan ook weer dicht kreeg.

De volgende ochtend vond er bij de buren een aanspreekgesprek plaats om half acht. Ik kende de regels. Eerst schreeuwde ze twee keer om 7.00 uur: ‘Mama, mag papa al wel gaan fietsen?’ Dat curlingoudergedrag al zo jong latent aanwezig kan zijn verbaasde mij. Ik gunde mijn mopperende hernia-partner een uitslaapmomentje, dus ik ging preventief het luchtbed af. Na de volgende drie jankaanvallen omdat ze van haar broertje haar zin niet kreeg en weer bij die kraan stond, sprong ik van mijn stoel en vroeg: ‘Kun je ook een beetje blij zijn vandaag? Je hebt toch vakantie. Als je hier dan speelt zo vroeg, mag dat best, maar dan zonder geluid. Die andere mevrouw slaapt nog.’ Dit allemaal in het gewenste toekomstige gedrag geformuleerd. Toen de moeder verscheen, die natuurlijk ergens had meegeluisterd, kon ik het niet nalaten toe te voegen: ‘en als je dan ‘s morgens twee mevrouwen ziet, mag je weer schreeuwen’. Het heeft de overig vijf dagen geholpen.

Ik heb me nooit bemoeid met de opvoeding van andermans kinderen. Dat is te precair. Maar als het volume qua decibellen echt pijn in mijn oren oplevert, wil ik nog wel eens in mijn voorkeurs aanpak volgens de Kolb stijl accommodeerderig, dat is direct doen en handelen in stress situaties, reageren.

Meisje op de draaitol

Een meisje van vier, staande op zo’n draaitol in het speeltuintje, schreeuwde met heel hoge stem over veertig meter richting het meer: ‘Papa, wil je me draaien?’ Papa riep terug: ‘Mama komt zo.’ Mijn liggende buurman deed zijn vingers al in zijn oren. Het kleine beetje schaduw aan dat campingmeertje verklaart waarom wij daar lagen. Ik liep naar haar toe en zei: ‘Als je wilt dat papa met je komt spelen, loop er dan even heen en zeg: papa, wil je met me spelen?’ Ze keek me aan alsof ze ineens opties zag. Ik liep terug en vrijwel direct riep ze op halve kracht: ‘Papa’. Ik draaide me om en zei: ‘Je hebt benen, ga hem halen!’ Toen papa uiteindelijk kwam vroeg ze het hem bijna fluisterend. Mijn volgende actie was geluiddicht zwemmen met mijn hoofd onder water.

Tegenslagen (Je hebt het al geoefend)Els Markink Op vakantie Tent 1

Net als in het onderwijs is het de kunst om door te gaan, ook bij tegenslag. De fusie loopt totaal anders, de gewenste leider komt toch niet, de dragende leraar begint een eigen bedrijf of de vacatures zijn onvervuld. Ook in het tentleven is het na zestien jaar weer door leven na tegenslag. De pisemmer bleek lek en het wondermiddel duktape, waarmee partner P. een reparatiepoging deed, heeft de hoge verwachtingen niet waargemaakt in nacht twee.

In het washok had ik na het douchen eerst mijn shampoo en later mijn badpak laten liggen en ik liep als ware naturist per abuis bloot de tent uit. De oude patronen gekoppeld aan onbewust gedrag zijn blijkbaar slijtvast. Als klap op de vuurpijl, toen de auto bij vertrek al ruim en breed was ingepakt, bleken de autosleutels nog aan een haakje in de ingepakte tent te hangen. Gelukkig hadden we geoefend.

Afwisseling

Na de tent zijn we in een appartement beland aan zee. De afwisseling maakte het geheel interessant en de subjectieve doorleefde tijd gaven me het gevoel dat de vakantie langer was dan 4 weken. Als ik dat door vertaal naar schoolorganisaties zeg ik: ‘Een organisatie is naast een samenspel van doelen, middelen en mensen vooral een doorgangshuis voor mensen’. Die doorleefde tijd is ook persoonlijk. De één blijft twee à drie jaar, voor de ander geldt vijf, zeven of tien jaar. Bij tien jaar of meer adviseer ik het nader te onderzoeken. Zelf ben ik hierin geen rolmodel, want ik ben eenkennig. Ik ga mijn 21ste jaar in waarin ik met leiders mag optrekken, ben nog steeds verwonderd en kan zeer genieten van de authentieke ontmoetingen in het hier en nu.

 

 

Els Markink

Docent Basis- en Vakbekwaam

 

 

Naar onze andere blogs

0 0 stemmen
Artikel waardering
Deel dit bericht
Abonneer
Laat het weten als er
guest

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
0
Zou graag je gedachten willen weten, laat een reactie achter.x
Spring naar toolbar