“De wereld is een mooi mens ontvallen”

Herinneringen aan Pim Visser (1965 – 2024)

Op 27 november overleed een collega, een opleider, een mentor, maar vóór alles een mooi mens: Pim Visser.

Wie hem kende, komt superlatieven te kort om te beschrijven wie hij was, en wat hij voor hem of haar betekend heeft.

Van sommige van hen willen we hieronder herinneringen aan Pim delen, voor een portret dat hem nooit volledig recht kan doen. We wagen slechts de poging.

Aan dit stuk werkten mee: Ton ten Broeke, Hendrico Hillebrand, Sacha Bakker, Kees Boekschoten, Harry Mauw, Frank Schreibers, Jorgen Heurter, Esseline Reichgelt en Bart Schipmölder.

Pim als collega

“Samenwerken met Pim voelde altijd gelijkwaardig. Heel knap, ondanks zijn enorme kennis, expertise en ervaring.”

Zo herinnert Ton zich Pim, met wie hij vele uren in de auto doorbracht, op weg naar een gezamenlijke opdracht in Den Haag.

“Waar hij opgegroeid was, zodat hij ook alle sluiproutes kende om files te ontwijken. Maar wat ik vooral zo in hem waardeerde: Pim was minder bekend met mijn vak, toch deed hij altijd moeite om mij en mijn expertise te leren kennen. Hij wilde het echt sámen doen.”

Die interesse in anderen beperkte zich niet tot collega-opleiders. Ook de medewerkers van het Onderwijsbureau van NSO-CNA konden keer op keer op zijn oprechte aandacht rekenen. Hendrico:

“Wat mij altijd in Pim verwonderde, was dat hij op alle niveaus met iemand in gesprek kon gaan. Of je nu leraar, directeur-bestuurder of kantoormedewerker was, hij gaf je dat fijne gevoel dat hij écht met jou in gesprek was.

Als hij bij NSO-CNA in huis was voor een training, kwam hij ook altijd even buurten. Altijd tijd om gedag te zeggen, voor een praatje of een dolletje. Hij was simpelweg een warme vent, een fijne collega.”

Die warmte ervoer ook Sacha, die nu coördinerende taken van Pim overneemt:

“Pim vroeg mij vorig jaar om in te stappen bij de Middenmanagement-opleiding van NSO-CNA. Er was direct een klik, vanwege ons hart voor onderwijs en onze liefde voor de positie van de middenmanager in een school. Vanaf het eerste moment voelde ik me dankzij hem enorm welkom.”

Warmte, gebalanceerd met professionaliteit en zakelijkheid. Pim lukte dat schijnbaar moeiteloos, zo zag ook Bart:

“Pim daagde mensen uit en zocht bewust naar wat schuring, maar gaf ze altijd het gevoel dat hij er voor ze was.”

Pim als opleider

Een woord dat vaak valt wanneer mensen over Pim als opleider spreken, is ‘toewijding’. Kees:

“Pim was echt een man om op te bouwen. Ik vroeg me nooit af of hij wel voorbereid zou zijn. Dat wist ik van tevoren. Dat kwam ook voort uit de persoon die hij was: hij stónd ergens voor, geloofde ergens in. Niet alleen omdat hij belezen was, maar ook omdat hij het doorleefd had, een schoolleider was die zelf in de hitte had gestaan. Wanneer hij voor een groep stond en zijn kennis en ervaring deelde…daar kon ik ademloos naar luisteren. Waarschijnlijk regelde hij nog veel meer dan wij wisten. Ook in dat opzicht gaan we hem vreselijk missen.”

Toen Pim wist dat hij ongeneeslijk ziek was, veranderde er niets aan zijn toewijding. Integendeel, zo merkte Sacha:

“Kort nadat ik Pim leerde kennen, kwam voor hem opnieuw slecht nieuws. Pims reactie was karakteristiek: zoek het maar uit met die kanker, wij gaan gewoon leven en werken. Ik heb er bijna ruzie met hem over gehad, omdat hij bijna niets uit handen wilde geven. Niet omdat ik het was, maar omdat hij er zelf absoluut nog niet klaar mee was. Tot 14 november is hij nog aan het werk geweest. Toen pas kreeg ik van hem het bericht: ‘Het gaat echt niet meer.’”

Kees kan dat wel plaatsen:

“Het ging Pim nooit om zichzelf. Hij legde altijd de nadruk op anderen, vanuit oprechte interesse. De andere kant was dat hij daardoor ook wel gesloten was over zichzelf. Maar hoe hij letterlijk tot het einde toegewijd bleef aan zijn studenten en collega’s…daar kan ik alleen maar een diepe buiging voor maken.”

Pim als mentor

Die toewijding voelden de vele schoolleiders die Pim opleidde ook. Zo zegt Jorgen:

“Pim was en is echt een inspirator voor mij. Hij zette me steeds weer aan het denken en leren, stimuleerde me om mijn leiderschap te blijven ontwikkelen – en deed dat op een hele mooie manier.

Bij hem kon je alles op tafel leggen, professioneel en persoonlijk. Altijd lukte het hem om me tot nieuwe inzichten te laten komen.

Ook in de groep creëerde hij die sfeer: dat alles gezegd kon worden, in veiligheid met elkaar. Dat kreeg hij op dag 1 al voor elkaar in een groep. Zo kwamen we ontzettend goed tot leren, niet alleen van hem, maar ook van elkaar.”

Zijn invloed op schoolleiders zal nog lang doorklinken, zoals bij Esseline:

“Ik volgde 2 opleidingen bij Pim, samen met een vriendin. Nu zeggen we tijdens het werk dikwijls tegen elkaar: ‘Wat zou Pim doen?’ Dan denken we terug aan een anekdote die hij deelde, of een aanpak waar hij over sprak.

Zo zullen we Pim altijd in ons hoofd blijven horen, en aan hem blijven denken. Hij wist ook altijd van die rake vragen te stellen, zelfs of juist als dat erg ongemakkelijk kon zijn. Daarom leerden we zo veel van hem.

Altijd gaf hij je het gevoel dat hij je echt wilde leren kennen, en je echt wilde helpen om verder te komen – zowel op persoonlijk als professioneel vlak.

Ook buiten de opleiding heeft hij me nog geholpen met sollicitaties. Een bijzonder mens, een bijzondere mentor.”

Pim als de Haagse conciërge Harrie Knijnenburg

Pim had een alter ego: de Haagse conciërge Harrie Knijnenburg. Soms trad hij daarmee op. Soms kwam het personage spontaan boven. Hendrico:

“Haagse Harrie nam het soms even van hem over als hij wat te mopperen had. Op die manier kon hij met humor dingen terugbrengen tot wat het is, tot waar het om gáát. Daar was hij meester in.”

Bart zag die gave ook, die zich ook vertaalde in overtuigende speeches:

“Toen we onze nieuwe onderwijslocatie openden, trad Pim op als Haagse Harrie. Die speech is nu legendarisch. Uniek hoe hij zo een serieuze, zingevende boodschap kon koppelen aan relativerende humor.”

Zijn humor gebruikte Pim ook als opleider. Harry:

“Wat ik zo ontzettend leuk aan Pim heb gevonden en waar ik veel van leerde, is hoe mooi hij die lichtvoetige Haagse humor kon koppelen aan stevige onderwerpen. Hij vond precies de balans, en gaf zijn studenten daarmee vele inzichten.”

Ook Ton onderschrijft dit:

“Pim drong door tot de essentie, zonder het zwaar of psychologiserend te maken. Juist via luchtigheid kon hij iets in beweging brengen.”

Humor was een van de vele manieren waarop Pim verbinding maakte. Zoals toen Frank hem leerde kennen:

“Pim en ik leerden elkaar kennen in coronatijd, via Zoom. Toen we elkaar later voor het eerst fysiek ontmoetten, fantaseerde ik in de auto over zijn lengte. Waarom weet ik niet, maar ik zag een klein mannetje voor me. ‘Man, wat ben jij groot!’, riep Pim tegen me toen ik binnenkwam. Ik moest lachen en zei: ‘Ik had ook een beeld van jou.’ Pim: ‘O? Wat had je dan in gedachten?’ Ik: ‘Nou, zoiets als een kabouter…’ We moesten er beiden hard om lachen.”

Het optreden van Harrie Knijnenburg is hier terug te zien.

Pim als…Pim

Pim was voor ons een warme collega, toegewijde opleider en een bijzondere mentor. Pim was Pim, deelde met ons wie hij was, en liet zo op ons allemaal een diepe, onuitwisbare indruk achter. We sluiten dit portret graag af met enkele laatste quotes, die daarvan getuigen.

“We vonden elkaar niet alleen in het professionele, maar ook in boeken en poëzie.” – Sacha.

“Hij had heel weinig ego. Altijd ging hij voor het echte contact, echte verbinding.” – Ton.

“Bij buitenoefeningen kwam de gymleraar in Pim tevoorschijn. Dan werd hij nóg echter Pim, iets meer ontspannen en vanuit de heup. Dan was hij als opleider het allergelukkigst, denk ik.” – Kees.

“Zweverigheid was niet zijn ding; hij stond met beide benen op de grond. Soms begreep hij daardoor mensen niet. Maar hij sprak er wel altijd zijn verbazing en nieuwsgierigheid over uit. Ook dan bleef hij professioneel zijn rol vervullen, met liefde.” – Bart

“Juist op het laatst zag je zijn spirituele kant: bij de laatste diploma-uitreiking deed hij een Hawaiiaans-shamanistisch ritueel met een steentje. Enigszins ‘tongue-in-cheek’, maar ook vanuit het hart.” – Harry.

“Zijn overlijden doet pijn. Maar wat overheerst is dankbaarheid dat ik – kort maar krachtig – de mens Pim Visser heb mogen leren kennen en ervaren.” – Frank.

“Ja, de wereld is een mooi mens ontvallen.” – Hendrico.

Dank je wel Pim, we zijn je dankbaar en je leeft voort in onze herinnering.

Mocht je willen reageren op het overlijden van Pim, dan kan dat bij het bericht op onze LinkedIn pagina.